Data publikacji: 30 cze 2018
Zakres stron: 179 - 186
Otrzymano: 14 lis 2017
Przyjęty: 20 lut 2018
DOI: https://doi.org/10.34763/devperiodmed.20182202.179186
© 2018 Aleksandra Stasiak, Katarzyna Niewiadomska-Jarosik, Piotr Kędziora, published by Sciendo
This work is licensed under the Creative Commons Attribution 4.0 International License.
Zespoły preekscytacji to coraz częściej wykrywane jednostki chorobowe w populacji dzieci i młodzieży. Ich istotą jest obecność dodatkowej drogi/dróg przewodzenia w sercu, przez którą impuls przewodzony jest szybciej niż fizjologicznie. Prowadzi to do szybszego pobudzenia komór i może być podłożem powstawania groźnych arytmii. Najczęstszym zespołem preekscytacji jest zespół Wolffa-Parkinsona--White’a, który dotyczy do 2/1000 osób. Obecność dodatkowej drogi przewodzenia może skutkować wystąpieniem poważnych konsekwencji, poczynając od częstoskurczu nadkomorowego, a kończąc na nagłym zgonie sercowym. Istnieją zarówno inwazyjne, jak i nieinwazyjne metody diagnostyczne zespołów preekscytacji. Postępowanie terapeutyczne obejmuje farmakoterapię oraz zabieg przerwania ciągłości dodatkowej drogi przewodzenia zwany ablacją, co pozwala trwale usunąć przyczynę arytmii.