De effectiviteit van een interventie door het maatschappelijk werk bij huisartspatiënten die overspannen zijn

Samenvatting

Brouwers EPM, Tiemens BG, Terluin B, Verhaak PFM. De effectiviteit van een interventie door het maatschappelijk werk bij huisartspatiënten die overspannen zijn: Een gerandomiseerd vergelijkend onderzoek. Huisarts Wet 2007;50(6):238-44. Doel De effectiviteit bepalen van een activerende interventie, ontworpen om werkhervatting te bespoedigen bij patiënten die wegens overspanning werk verzuimen. Methode In een anderhalf jaar durend gerandomiseerd onderzoek vergeleken wij twee groepen patiënten die overspannen waren. De interventiegroep (n = 98) kreeg vijf geprotocolleerde gesprekken met een maatschappelijk werker, de controlegroep (n = 96) kreeg gewone huisartszorg (care as usual). In de interventiegroep kregen de patiënten een behandeling die erop gericht was de oorzaken van de overspanning te leren herkennen en actief aan een oplossing te werken, zodat zij snel weer aan het werk zouden kunnen. Bij beide groepen keken wij op vier momenten naar het effect van de behandeling: voordat de behandeling begon en drie, zes en achttien maanden later. De uitkomstmaten waren: duur van het ziekteverzuim, angst, depressie, somatisatie, distress, lichamelijke gezondheid en functioneren. Resultaten Er waren geen significante verschillen tussen de groepen, behalve dat de experimentele groep tevredener was. In beide groepen was men gemiddeld binnen drie tot zes maanden weer opgeknapt. De duur van het ziekteverzuim was lang: gemiddeld begon men het werk pas weer gedeeltelijk te hervatten na 106 dagen (SD 87) in de interventiegroep en na 121 dagen (SD 94) in de controlegroep. Conclusie Een activerende behandeling van overspanning door eerstelijns maatschappelijk werkers gericht op het terugdringen van ziekteverzuim is niet effectiever dan de gebruikelijke huisartszorg. Een sterke(re) focus op snelle werkhervatting en het oplossen van problemen die dit kunnen belemmeren lijken de duur van het ziekteverzuim effectief te kunnen bekorten.

Abstract

Brouwers EPM, Tiemens BG, Terluin B, Verhaak PFM. Effectiveness of an intervention to reduce sickness absenteeism from work in patients with emotional distress or minor mental disorders: A randomised controlled effectiveness trial. Huisarts Wet 2007;50(6):238-44. Objective To evaluate the effectiveness of an activating intervention designed to reduce sick leave duration in patients with emotional distress or minor mental disorders. Method In an 18-month randomised controlled trial 194 patients with minor mental disorders received either an experimental intervention by social workers or usual GP care. The intervention focused on understanding causes, developing and implementing problem-solving strategies and early resumption of work. Outcome measures were duration of sick leave and mental and physical health (questionnaires included HADS, 4DSQ, and SF-36), all measured at baseline and 3, 6 and 18 months later. Results The groups did not differ significantly on any of the outcome measures, except that the experimental group reported greater satisfaction with the treatment. In both groups, symptoms had decreased to normal levels around 3-6 months after baseline. The mean number of days until patients (partially) resumed work was 106 (SD 87) in the experimental and 121 (SD 94) in the control group. Conclusion The intervention was not successful in reducing absenteeism duration in patients with emotional distress or minor mental disorders. Programmes aimed at reducing sick leave duration may yield better results if targeted on patients with more severe emotional problems than exclusively emotional distress or minor mental disorders, or if conducted by carers who are closer to the work environment than social workers, such as occupational physicians.