Ανίχνευση υποδοχέων αυξητικής ορμόνης σε οστεοσαρκώματα και συσχέτιση με τα βιολογικά χαρακτηριστικά αυτών

Abstract

Background: The location of osteosarcoma in the metaphysis as well as the age of the patients during the most rapid tumour growth suggest that factors related to skeletal growth are involved in the pathogenesis of this tumour. Furthermore studies suspect an association between growth hormone treatment and increased risk of osteosarcoma. In this aspect this study aims to detect growth hormone receptors in human osteosarcomas and correlate this finding with the clinical outcome of the tumour. Patients and methods: Immunohistochemical staining (Polyclonal Rabbit Anti-Human SST, Dako®, Denmark) for the presence of growth hormone receptors as well as overall survival, disease free survival, disease progression , local reccurence and pulmonary metastasis rates were studied in 32 osteosarcoma patients, treated between 1997 and 2011, with a minimum follow up of 7 years. The 5 - years overall survival rate was compared between groups with and without receptor expression. We used STATA/SE15.1 (StataCorp, College Station, TX, USA) for the statistical analysis. Results: Five osteosarcomas with several aggressive biologic behaviour expressed growth hormone receptors. Overall survival rate in 5 years was 0% for tumours expressing growth hormone receptors and 74% for the cases without growth hormone receptor expression. We calculated a significantly increased relative risk of 3.86, 95% CI (2.04/7.30) of death in 5 years in the group with growth hormone receptors expression. Conclusion: The present study demonstrates the existence of growth hormone receptors in human osteosarcoma. Tumours expressing these receptors seemed to be aggressive with a lower overall survival rate compared to osteosarcoma with negative receptor status. These findings may have prognostic and therapeutic value.

Εισαγωγή: Η μέγιστη επίπτωση του οστεοσαρκώματος με την φάση ταχείας σκελετικής ανάπτυξης και η ανάπτυξη του στις περιοχές των οστών που αναπτύσσονται σε μήκος και πάχος, οδηγούν στην υποψία ότι παράγοντες που σχετίζονται με την φάση ταχείας οστικής ανάπτυξης μπορεί να εμπλέκονται στην παθογένεια του οστεοσαρκώματος. Επίσης είναι γνωστή πιθανή συσχέτιση της χορήγησης αυξητικής ορμόνης για θεραπευτικούς σκοπούς με υψηλή επίπτωση οστεοσαρκώματος. Έτσι, είναι εύλογος ο συλλογισμός, ότι στο ανθρώπινο οστεοσάρκωμα μπορεί να εκφράζονται υποδοχείς αυξητικής ορμόνης. Η ανεύρεση τέτοιων υποδοχέων μπορεί να έχει προγνωστική, ερευνητική και θεραπευτική χρησιμότητα. Σκοπός: Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι η ανίχνευση υποδοχέων αυξητικής ορμόνης σε ανθρώπινο οστεοσάρκωμα και η συσχέτιση των πιθανών ευρημάτων με την βιολογική συμπεριφορά του όγκου.Υλικό και Μέθοδος: Έγινε ανοσοϊστοχημική ανάλυση (Polyclonal Rabbit Anti-Human SST, Dako®, Denmark) για ανίχνευση τυχόν υποδοχέων αυξητικής ορμόνης επί των υπαρχόντων ιστολογικών παρασκευασμάτων 32 περιπτώσεων οστεοσαρκώματος που νοσηλεύτηκαν μεταξύ 1997 έως 2011. Ο ελάχιστος χρόνο παρακολούθησης ήταν τα 7 έτη. Καταγράφηκαν οι θάνατοι εκ νόσου, η συνολική επιβίωση, η επιβίωση χωρίς ένδειξη νόσου, η εμφάνιση τοπικής υποτροπής και πνευμονικών μεταστάσεων. Ο σχετικός κίνδυνο θανάτου στην 5ετία συγκρίθηκε μεταξύ των ομάδων με ή χωρίς έκφραση υποδοχέων και αναλύθηκε στατιστικά με STATA/SE15.1 (StataCorp, College Station, TX, USA).Αποτελέσματα: Ανιχνεύτηκαν 5 περιπτώσεις οστεοσαρκωμάτων με έκφραση υποδοχέων αυξητικής ορμόνης. Η συνολική 5ετής επιβίωση των περιπτώσεων αυτών ήταν 0% σε σύγκριση με 74% των περιπτώσεων χωρίς έκφραση υποδοχέων αυξητικής ορμόνης. Ο σχετικός κίνδυνος θανάτου στην 5ετία υπολογίστηκε σημαντικά αυξημένος κατά 3,86 95% CI (2,04/7,30) στην ομάδα έκφρασης υποδοχέων αυξητικής ορμόνης.Συμπεράσματα: Σε αυτή τη μελέτη εντοπίσαμε υποδοχείς αυξητικής ορμόνης σε ανθρώπινα οστεοσαρκώματα. Το εύρημα αυτό βοηθά στην κατανόηση της παθογένεσης του όγκου και στην αποκρυπτογράφηση της μοριακής του δομής. Η ανίχνευση υποδοχέων αυξητικής ορμόνης σε οστεοσαρκώματα φαίνεται να έχει προγνωστική αξία, πιθανολογώντας μια επιθετική βιολογική συμπεριφορά του όγκου. Ο σχετικός κίνδυνος θανάτου στην 5ετία σε περιστατικά με έκφραση τέτοιων υποδοχέων υπολογίστηκε 3,86 φορές υψηλότερος σε σύγκριση με περιστατικά χωρίς έκφραση υποδοχέων αυξητικής ορμόνης. Το εύρημα αυτό πιθανώς να έχει μελλοντική θεραπευτική αξία.